Καλησπέρα ωραίε μου εαυτέ , φίλοι και φίλες καλησπέρα .
Ας ξεκινήσω με ένα άρθρο του Α. Πανούτσου .

Αντιαμερικανισμός
Ένα αξιοπερίεργο φαινόμενο είναι ότι ο πιο αντιαμερικανικός λαός της Ευρωπαϊκής Ενωσης βγάζει δεξιά κόμματα ή πρωθυπουργούς «σοσιαλιστικών» κομμάτων που σπούδασαν ή και μεγάλωσαν στην Αμερική.
Το φαινόμενο μπορεί να εξηγηθεί και η αρχή του έχει να κάνει με την εποχή της χούντας.
Χειροκρότημα στο σκοτάδι
Οποιος είναι πάνω από τα 50 θα θυμάται τα «Επίκαιρα»  πριν από την αρχή της ταινίας στο σινεμά την εποχή της χούντας. Ηταν οι ειδήσεις της εποχής και,
όπως σε κάθε δικτατορία, τα πρώτα δευτερόλεπτα
θα εμφανιζόταν ο Γιώργος Παπαδόπουλος ή ο Στυλιανός Παττακός.
Το σινεμά ξεσπούσε σε χειροκρότημα.
 Αλλά βέβαια φοβόταν
τη χούντα… Μην καγχάσω τρις… χο, χο, χο.
 Τι φοβόταν, ότι θα τους  έβλεπαν στο σκοτάδι αν
χειροκροτούσαν ή όχι;
Φυσικά όχι.
Κάτι η ανακούφιση  ότι οι διαδηλώσεις της
διετίας πριν τη χούντα είχαν τελειώσει, κάτι η νοοτροπία του ραγιά να είναι
με την πλευρά του ισχυρού και το χειροκρότημα πήγαινε σύννεφο.

Το χειροκρότημα στο σκοτάδι, το σλόγκαν
«τουλάχιστον έχουμε την ησυχία μας»  ξεχάστηκε μεταχουντικά.
Α. Πανούτσος .

Για πάμε παρακάτω .
Στις εκλογές του 1974 η δεξιά παράταξη νίκησε με το 54%  των ψήφων.
Την αμέσως επόμενη Κυριακή έγινε η πρώτη και  μεγαλύτερη  πορεία για το Πολυτεχνείο με 1.000.000 κόσμο στο δρόμο .
Οι διαδηλωτές φώναζαν , μεταξύ άλλων , υπακούοντας στην αριστερή συνθηματολογία και το « λαέ ντροπή σου για την εκλογή σου  » , αν και για τους μισούς ήταν σύνθημα-χαρακίρι καθώς ανήκαν σε αυτούς που έπρεπε να « ντρέπονται » .
Χα! χα!  Σε τι χώρα ζούμε Θεοδιάολε μου ! Εκτός αν η Ελλάδα είχε τότε , ένα εκατομμύριο ψηφοφόρους του ΚΚΕ , όποτε πάω πάσο !

Ακαδημαϊκούληδες δεν σας ξέχασα ,  όχι εγώ δηλαδή , ήμουν 2 χρονών τότε , αλλά ο Βασίλης Ραφαηλίδης . Σ` ένα βιβλίο του γράφει :

Όσο για τον άλλο φωστήρα τον Ι. Λαδά  (σσ. γενικός γραμματέας υπουργείου δημ. τάξεως και προϊστάμενος των βασανιστών )  περιοριζόμαστε να σημειώσουμε πως σε λόγο του , στο πανεπιστήμιο παρακαλώ , είπε πως είναι περιττή η διδασκαλία των αναρχικών  Γαλιλαίου και Μοντεσκιέ ! 
Και οι πανεπιστημιακοί τον χειροκρότησαν !
 Ξέρετε κάτι ; Η  Ελλάδα είναι καταδικασμένη σε θάνατο , γιατί οι πανεπιστημιακοί  χειροκροτούν όχι μόνο τους δικτάτορες , αυτό θα μπορούσε να το κάνει κάθε δειλό ανθρωπάκι , αλλά τους ηλίθιους , τη στιγμή  ακριβώς  που κράζουν δημοσίως την ηλιθιότητα τους !
Κανείς απ` αυτά τα μορμολύκεια δεν αντέδρασε όταν η χούντα , με επίσημη ανακοίνωση της , χαρακτήρισε τον Σεφέρη, τότε που έκανε τη γνωστή δήλωση κατά της χούντας , όργανο του διεθνούς κομμουνισμού , που εκτελεί μέρος του σχεδίου που του ανέθεσε ο διεθνής κομμουνισμός για την καταστροφή της Ελλάδας ! 

Στην πραγματικότητα δεν υπήρξε σοβαρή αντίσταση κατά της χούντας.
Η αντίσταση ήταν λίγο ως πολύ πλατωνική , εκτός απ την ηρωική μεν αλλά δυστυχώς αποτυχημένη απόπειρα του Αλέξανδρου Παναγούλη  να σκοτώσει το δικτάτορα.
Όλες οι προσπάθειες για οργάνωση ένοπλης αντίστασης έμειναν σχέδια , ενώ οι βομβιστικές ενέργειες κάποιων ζωηρών και ριψοκίνδυνων γίνονταν ερήμην των μεγαλυτέρων σε αριθμό αντιστασιακών οργανώσεων , του ΠΑΜ και του ΠΑΚ .

Ακούστε τώρα και τον Γιώργο Σεφέρη στο περίφημο κείμενο του κατά της χούντας , γραμμένο το Μάρτιο του 1969 .
Του χρειάστηκαν δυο χρόνια για να αποφασίσει  να μιλήσει , λίγο πριν πεθάνει :
« Είναι μια κατάσταση ( η χούντα) που όσες πνευματικές αξίες κατορθώσαμε να κρατήσουμε ζωντανές με πόνο και μόχθο πάνε κι αυτές να καταποντιστούν μέσα στο έλος , μέσα στα τελματωμένα νερά. Τώρα ξαναγυρίζω στη σιωπή μου . 
« (Γιατί κύριε ;   Είναι στάση πνευματικού ανθρώπου αυτή ;) » Και προσεύχομαι στο Θεό να μην βρεθώ στην ανάγκη να μιλήσω και πάλι.
Είμαι ένας άνθρωπος χωρίς κανένα πολιτικό δεσμό και μπορώ να πω χωρίς φόβο και πάθος : Βλέπω μπροστά μου το γκρεμό που μας οδηγεί η καταπίεση .
Αυτή η ανωμαλία πρέπει να σταματήσει . Είναι εθνική επιταγή .
Σύμφωνοι , σεβαστέ μου , μεγάλε ποιητή .
Όμως και οι δικτάτορες για εθνική επιταγή μιλούν .  Ποιες από τις δυο εθνικές επιταγές είναι η σωστή ;
 Σας βεβαιώ καμία . Η δικτατορία δεν είναι λύση . Όμως ούτε η μεγαλόστομη αοριστολογία ενός σπουδαίου ποιητή που συνήθισε να κρύβεται πίσω απ` την αμφισημία της ποίησης είναι λύση .
Πάντως ο Σεφέρης μίλησε . Ο Ελύτης δε μίλησε. Πάρα πολλοί δε μίλησαν .
Ο πνευματικός κόσμος της χώρας , κατά πλειοψηφία , είχε περιέλθει σε αφασία εκείνη τη δύσκολη εποχή .
  Β. Ραφαηλίδης .

Ας ψελλίσω λίγα στιχάκια απ το γνωστό ποίημα να ενισχύσω τον αείμνηστο
κυρ -Βασίλη .
«  Κι οι ποιητές με χέρι υγρό
Υμνούνε της πατρίδας τον χαμό
Κάνουν με θέρμη τα στοιχειά στιχάκια
Με τους σοφούς του κράτους τα ‘χουνε πλακάκια
Σαν χέλια γλοιώδικα έχουν πουληθεί
Τους έχω βαρεθεί ». 
Είναι εξίσου εντυπωσιακό για την αφεντιά μου , ότι το έγραψε Γερμανός .

Λίγοι αυτοί που αντιστάθηκαν  αδέρφια ... πολύ λίγοι .
Το μήνυμα του Πολυτεχνείου δυστυχώς  απέτυχε .
Ρωτήστε και την κυρία Δαμανάκη .
Με το έτσι θέλω λοιπόν αλλάζω το ψωμί-παιδεία-ελευθερία
σε ... " θέλω να αναπνεύσω καθαρό αέρα - θέλω να αναπνεύσω καθαρό αέρα - θέλω να αναπνεύσω καθαρό αέρα " .
Είχα κι άλλα να σου πω αλλά ... δεν βγαίνει σε τίποτα .

Άντε βρε λεβέντες ! Να μαζευτούμε στην  πισίνα να πούμε κανά αντάρτικο !

Το κείμενο αυτό ίσως να μην διεκδικεί δάφνες
συγγραφικού λόγου, αλλά εμπεριέχει τις αυθεντικές μαρτυρίες ενός παππού που  έζησε σε ομολογουμένως δύσκολες εποχές.
Γράφει μισή σελίδα κάθε φορά , στην διμηνιαία εφημερίδα ενός χωριού που για την ιστορία λέγεται Λουσικά και βρίσκεται 24 χιλιόμετρα δυτικά της Πάτρας.
Εχει κάποια συντακτικά λαθάκια αλλά νομίζω ότι δεν υπάρχει κανένας λόγος να τα διορθώσω. Απλές κουβέντες,
τίποτα παραπάνω - τίποτα παρακάτω.

Ο Πάνος Δημ. Ντούμας θυμάται και γράφει...
Για να καταφέρει ο πεινασμένος κόσμος να βρει κάτι να φάει , άρχιζε και πούλαγε τα υπάρχοντα του.
Βγαίνουν έξω στο χωριό και πουλούσαν ότι μπορεί να σκεφτεί ο ανθρώπινος νους . Κοστούμια , μεγαλοκυρίες τις γούνες τους , εσώρουχα , ραπτομηχανές, γραμμόφωνα, κεντήματα , σερβίτσια κλπ.
Ορισμένοι πουλούσαν και τα σπίτια τους για λίγα τσουβάλια στάρι .
Μια ημέρα που ήμουν στο στέκι που πουλούσα τα χόρτα (Σμύρνης και Παναχαϊκού)  μου λέει ο μπακάλης που είχε  μαγαζί δίπλα : Ρε Παναγιώτη αυτό το σπίτι απέναντι είναι του κουνιάδου μου και το πουλάει για 500 οκάδες στάρι .
Πες του πατέρα σου να το πάρετε εσείς γιατί σε έχω αγαπήσει .
Ήταν ένα διώροφο νεοκλασικό . Όταν ήρθα το βράδυ και το είπα στους γονείς μου , η μητέρα μου άρχισε τα κλάματα και μου είπε : αυτό παιδάκι μου μη διανοηθείς ποτέ να το κάνεις και αύριο θα βάλεις 10 οκάδες στάρι σε μια σακούλα,
θα πας σ` αυτό το σπίτι , θα χτυπήσεις το χτυπητήρι , όταν σου ανοίξουν θα αφήσεις από μέσα τη σακούλα και θα εξαφανιστείς .
Αυτά τα διδάγματα νομίζω ότι με βάλανε σε καλό δρόμο στη ζωή .

Στο χωριό μου περνούσαν κάθε μέρα δεκάδες άνθρωποι διαφόρων ηλικιών
ζητιανεύοντας μια φέτα ψωμί . Σε ποιον να πρωτοδώσεις ;
Μια μέρα που όργωνα στο χωράφι μας  για να σπείρουμε αργότερα αραποσίτι ,
κάθισα για να φάω 50 μέτρα μέσα από το δρόμο  , τότε έρχεται μια γυναίκα ηλικιωμένη φορτωμένη στην πλάτη την πραμάτεια της .
Πιάνεται από το φράχτη και με κοιτούσε που έτρωγα χωρίς να μου μιλάει .
Εγώ άργησα να καταλάβω ότι αυτή θα πείναγε . Παίρνω το ψωμί και το τυρί που μου είχαν μείνει και της τα πάω.
Αυτή δεν τα παίρνει αλλά γονατίζει σηκώνει τα χέρια ψηλά και λέει :
Αν είναι Θεός το χωράφι να θησαυρίσει .
Είναι αλήθεια ότι χωρίς να βρέξει την άνοιξη , το αραποσίτι θησαύρισε .

Στην Αχαΐα οι Ιταλοί είχαν δυο αστυνομίες . Την Καραμπινιερία  που ήτο για την τάξη  και την Φινετσαρία που ήτο οικονομικής φύσεως .
Αυτή μάζευε τα αγαθά του κόσμου .
Η Ελληνική αστυνομία ήτο ακόμη στο χωριό μας .
Οι Ιταλοί έρχονται τακτικά στο χωριό και συνεργάζονται με την Ελληνική αστυνομία .  Μια ημέρα τον Ιούνιο 1941 έδωσαν διαταγή οι Ιταλοί να παραδώσουν οι Έλληνες όλα τα όπλα πολεμικά , κυνηγετικά και πιστόλια , εντός δυο ημερών.
Πραγματικά όλοι από φόβο πήγαν και παρέδωσαν . (σσ. Ζαρατούστρα: εγώ ξέρω έναν που δεν ! Ο προπάππους μου έκρυψε το πιστόλι του κάτω από τα κεραμίδια ! Φοβερή κρυψώνα.)    
Δυστυχώς σε κάθε δύσκολη εποχή που εχει περάσει η Ελλάδα υπάρχουν και οι προδότες ή πες τους και ρουφιάνους .
Έτσι λοιπόν στη προκειμένη περίπτωση πήγε κάποιος στους Ιταλούς και τους λέει ότι : Ο Φώτης Σπυρόπουλος και ο Γεώργιος Σπαλιάρας είναι οπλουργοί και λόγω του επαγγέλματος έχουν πολλά όπλα .
Τους κάλεσαν στην Καραμπινιερία και αφού αρνήθηκαν γιατί ασφαλώς δεν ήσαν
οπλουργοί και δεν είχαν όπλα τους σάπισαν στο ξύλο .
Πήγε λοιπόν μια επιτροπή από το χωριό με τον παπά- Βασίλη , τον πρόεδρο και δυο τρεις άλλους και βεβαιώσαν ενόρκως ότι ήσαν αθώοι . Κάναν όμως μήνες να αναρρώσουν απ το πολύ ξύλο .
Πέρασε το καλοκαίρι και σχετικώς καλά τα πηγαίναμε με δαύτους .
Είμαστε όμως υποχρεωμένοι φεύγοντας απ το σχολείο των Βραχνεΐκων να χαιρετούμε το σκοπό με την σημαία τους που είχαν εκεί στο φυλάκιο , σηκώνοντας το χέρι μας φασιστικά και να λέμε «  vintcere   » .
O Γιώργης Ζαφειρακόπουλος κάποια μέρα δεν χαιρέτησε , πετάγεται μέσα απ το φυλάκιο κάποιος  λοχίας , τον κατεβάζει απ το άλογο και τον υποχρεώνει να περάσει δέκα φόρες  πέρα-δώθε να χαιρετά και να φωνάζει  «  vintcere   » .
Έτσι περάσαμε με τους Ιταλούς κάπως άφοβα εκτός απ το πλιάτσικο που έκαναν
μέχρι τις 31 Δεκεμβρίου 1941. Είχαμε θαρρέψει και ο κόσμος καθόταν μέχρι πολύ αργά το βράδυ . Την παραμονή του Αγίου Βασιλείου ήταν όλοι οι χωριανοί στο καφενείο . Κατά τις 10 η ώρα μπήκε στα μαγαζιά πολύς Ιταλικός στρατός...

§ § §  Ο κυρ Παναγιώτης σήμερα είναι 86 ετών και προ δεκαπενταετίας που είχε τις δυνάμεις πούλαγε κρασί με ένα παλιό αγροτικό , για να ζήσει .  
Kαι τώρα ας κάνω ένα ρητορικό ερώτημα .
Πόσοι άραγε σήμερα  κάτοικοι Εκάλης, Κηφισιάς με "γαλλικά και πιάνο" είχαν παππού
μαυραγορίτη , που έκλεβαν τις περιούσιες πεινασμένων ανθρώπων για ένα σακί σιτάρι ; 
Μακάρι να υπήρχαν πολλοί σαν τον κύριο Πάνο και την μητέρα του . Αει σιχτίρ συγκινήθηκα και συγχύστηκα μαζί .

Η επίσκεψη μου στην Κωνσταντινούπολη μου άφησε γλυκόπικρη γεύση , όπως το περίμενα άλλωστε.
Μια υπέροχη πόλη 17 εκατομμυρίων ανθρώπων  εκ των οποίων μόνο 1200 είναι  οι Έλληνες .
Δεν θα σας γράψω πολλά , τα περισσότερα ήδη τα ξέρετε. Θα επισημάνω ορισμένα πραγματάκια που μου έκαναν εντύπωση .

Οι έλληνες της πόλης είναι πια 1200 , οι 800 είναι παπάδες και οι υπόλοιποι είναι μικροέμποροι , ξεναγοί, το παλεύουν το πράγμα. 
Σε λίγα χρόνια όπως καταλαβαίνετε το Πατριαρχείο θα είναι κάτι σαν μνημείο των ΙΝΚΑΣ και των ΜΑΓΙΑΣ.
Ένιωσα μεγάλη πίκρα  στην καρδιά καθώς τρεμοσβήνει το ελληνικό στοιχείο. 
Oι λιγοστοί έλληνες εκεί είναι πραγματικά συγκινητικοί καθώς θυμίζουν τις πολικές αρκούδες που χάνουν σιγά - σιγά τον πάγο κάτω απ τα πόδια τους , και που  σε λίγο δεν θα έχουν φυσικό χώρο να επιβιώσουν. 
Σε πενήντα χρόνια μόνο η Αγιά Σοφιά και τα εγκαταλειμμένα χωριά  στους λόφους γύρω απ το Βόσπορο θα θυμίζει ότι εδω υπήρχε κάτι...
Μην ανησυχείτε βέβαια τα παλιά ελληνικά σπίτια , τα παραθαλάσσια,  τα κατοικούν οι Τούρκοι και οι  Εβραίοι όπου κρατούν πάντα το καλύτερο κομμάτι για αυτούς όπως παντού βέβαια ... σαν φτωχαδάκια που είναι !
Ίσως κάνουν μουσείο και το Πατριαρχείο κάποτε, ποιος ξέρει !

Είναι αβοήθητοι γαμώτο!
Και δυστυχώς το Ελληνικό κράτος πάντα αδιαφορούσε για την τύχη των λιγοστών αδερφών μας. Τι σας λέω τώρα, τέλος πάντων .  

Πάμε παρακάτω...   
 Βύζας ή Βύζαντας ονομαζόταν ο γενάρχης των Μεγαρέων και κατά μια παράδοση γιος του βασιλιά Νίσου και της νύμφης Κερόεσσας, κόρης του Δία. 
Επικεφαλής μιας αποικιακής επιχείρησης που είχε οργανώσει η πόλη των Μεγάρων, οδήγησε τους Μεγαρείς αποίκους στην περιοχή του Βοσπόρου.
Εκεί οι Μεγαρείς ίδρυσαν μια νέα πόλη, στην οποία έδωσαν το όνομα του ιδρυτή της, το Βυζάντιο.
 Σύμφωνα με τον Στράβωνα (64Π.Χ.-23 μ.Χ.), οι Μεγαρείς έφτασαν εκεί υπακούοντας σ' ένα χρησμό, που είχαν λάβει από το μαντείο των Δελφών.
Ο χρησμός αυτός αποκαλούσε «τυφλούς» τους συμπολίτες τους, που λίγα χρόνια πριν, το 685π.Χ., είχαν ιδρύσει στη ασιατική ακτή του Βοσπόρου την Χαλκηδόνα.
Πράγματι, κατά μιαν έννοια ήταν «τυφλοί», καθώς δεν είχαν αντιληφθεί ότι η περιοχή, που βρισκόταν ακριβώς απέναντι από το σημείο, που οι ίδιοι είχαν αποικήσει ήταν ιδανικότερη για τη διεξαγωγή του εμπορίου και την αλιεία. 

Τον 4ο αιώνα μ.Χ. είχε χτιστεί στη θέση της, Αγίας Σοφίας άλλος ναός, ο οποίος καταστράφηκε κατά τη Στάση του Νίκα το 532.
Το κτίσιμο του νέου ναού αποφασίστηκε και δρομολογήθηκε από τον Αυτοκράτορα Ιουστινιανό τον Α' το 532.

Αρχιτέκτονες του ναού ήταν οι γεωμέτρες Ανθέμιος από τις Τράλλεις και ο Ισίδωρος της Μιλήτου.
Ο ιστορικός Θεοφάνης και ο ανώνυμος χρονογράφος περιγράφουν τα εγκαίνια που τελέστηκαν στις 27 Δεκεμβρίου του 537.
Τότε και σύμφωνα με το θρύλο, μόλις ο Ιουστινιανός αντίκρυσε τελειωμένο το ναό προχώρησε μόνος μέχρι τον άμβωνα , εξέτεινε τα χέρια του προς τον ουρανό και ανέκραξε:
"Δόξα τω θεώ τω καταξιώσαντί με τοιούτον έργον επιτελέσαι. Νενίκηκά σε Σολομών!",
θέλοντας έτσι να εκφράσει το θαυμασμό του για το μνημείο το οποίο ήταν πιο θαυμαστό από τον Ναό του Σολομόντα στα Ιεροσόλυμα.
Τριακόσια και πλέον εκατομμύρια χρυσών δραχμών, κατ΄ αντιστοιχία, είχαν δαπανηθεί για την ανέγερση αυτού του Ναού. 

 Εδώ θα σας μιλήσω  

                           για την μοναδική αγιογραφία που σώζεται στον τρούλο , με την εικόνα της Παναγίας της πλατυτέρας όπως λέγεται.

Η υπέροχη ξεναγός κυρία Σοφία μας έδωσε την εξής εξήγηση : 
όσα χρώματα και να την πέρασαν για να την μουτζουρώσουν , η εικόνα δεν έπιανε άλλο χρώμα επάνω της .  
Η άλλη εκδοχή σημαντικότερη κατ εμέ που δεν πιστεύω σε θαύματα,  είναι ότι οι Τούρκοι την φοβούνταν και δεν τόλμησαν να την πειράξουν.
Όταν λειτουργούσαν την εκκλησία  ως τζαμί απλώς την σκέπαζαν με ένα πανί για να μην την βλέπουν και να μην τους βλέπει !  Απίστευτο ! 

 Εδω βλέπετε              την μυθική πύλη του μαρμαρωμένου βασιλιά.         

« Όταν ήλθε η ώρα η πόλη να τουρκέψει και μπήκαν μέσα οι Τούρκοι, έτρεξε ο βασιλιάς μας καβάλα στ’ άλογό του να τους εμποδίσει.
Ήταν πλήθος αρίφνητο η Τουρκιά, χιλιάδες τον έβαλαν στη μέση κι εκείνος χτυπούσε κι έκοβε με το σπαθί του. 
Τότε σκοτώθη τ’ άλογό του κι έπεσε κι αυτός.
Κι εκεί που ένας Αράπης σήκωσε το σπαθί να χτυπήσει το βασιλιά, ήρθε άγγελος Κυρίου και τον άρπαξε και τον πήγε σε μια σπηλιά βαθιά στη γη κάτω, κοντά στη Χρυσόπορτα. 
Εκεί μένει μαρμαρωμένος ο βασιλιάς και καρτερεί την ώρα να ’ρθει πάλι ο άγγελος να τον σηκώσει.
Οι Τούρκοι το ξέρουν καλά αυτό, μα δεν μπορούν να βρουν τη σπηλιά που είναι ο βασιλιάς γι’ αυτό έχτισαν την πόρτα που ξέρουν πως απ’ αυτή θα μπει ο βασιλιάς να τους πάρει πίσω την Πόλη. 
Μα, όταν είναι θέλημα Θεού, θα κατεβεί ο άγγελος στη σπηλιά και θα τον ξεμαρμαρώσει και θα του δώσει στο χέρι το σπαθί που είχε στη μάχη.
 Και θα σηκωθεί ο βασιλιάς και θα μπει στην Πόλη από τη Χρυσόπορτα και, κυνηγώντας με τα φουσάτα του τους Τούρκους, θα τους διώξει ως την Κόκκινη Μηλιά ». 

 Εντάξει το καταλαβαίνουμε όλοι ότι είναι απλώς ένα παραμύθι.
Παρ` όλα αυτά οι τούρκοι που είναι φοβητσιάρηδες και ευκολόπιστοι ,   καλού κακού έχτισαν την πόρτα ! χε! χε!   

Το Μπλε Τζαμί ή Τζαμί του Σουλτάνου Αχμέτ (στα τούρκικα Sultanahmet Camii)

είναι το ωραιότερο και μεγαλύτερο τζαμί στην Κωνσταντινούπολη, ξακουστό και για την αρμονία του. Θεωρείται ένα από τα μεγαλύτερα αριστουργήματα της Ισλαμικής αρχιτεκτονικής παγκοσμίως και αρχιτέκτονάς του υπήρξε ο Σεντεφχάρ Μεχμέτ Αγά (Sedefhar Mehmet Ağa) μαθητής του Μιμάρ Σινάν. 
Το τζαμί χτίστηκε μεταξύ 1609 και 1616 με διαταγή του σουλτάνου Αχμέτ Α' -από τον οποίο πήρε και το όνομά του- όταν αυτός ήταν σε ηλικία 20 ετών.
Βρίσκεται στο παλαιότερο τμήμα της Κωνσταντινούπολης, κοντά στην τοποθεσία του αρχαίου Ιππόδρομου (Ατ Μεϊντάνι), και απέναντι (δυτικά) από την Αγία Σοφία. 
Για κάποιον που βλέπει την παραλία από τη θάλασσα, οι θόλοι και οι μιναρέδες του Μπλε τζαμιού δίπλα στην Αγιά Σοφιά κυριαρχούν στη θέα της Κωνσταντινούπολης.
 Το τζαμί αυτό χτίστηκε στο κέντρο της νοτιοδυτικής πλευράς του ιπποδρόμου επίτηδες απέναντι από την Αγία Σοφία, έτσι ώστε να δεσπόζει κατά την προσέγγιση των πλοίων.
Η κατασκευή αυτού του οικοδομήματος είχε τόσο ενθουσιάσει τον νεαρό Σουλτάνο που λέγεται ότι και ο ίδιος εργάσθηκε για την ανέγερσή του.
Δυστυχώς όμως για τον ίδιο τον Σουλτάνο δεν πρόλαβε να χαρεί πολύ το περίλαμπρο αυτό οικοδόμημα λόγω του θανάτου του ένα μόλις χρόνο μετά το άνοιγμα των θυρών του. Μάλιστα, έχει ταφεί μέσα στο τζαμί.
Σήμερα, και τα δυο κτίρια συναποτελούν ένα μοναδικό ιστορικό και αρχιτεκτονικό σύνολο. 
Το τζαμί έγινε γνωστό στη Δύση σαν "Μπλε Τζαμί" λόγω της κυριαρχίας του μπλε χρώματος στην εσωτερική του διακόσμηση. 
 Ο αρχιτέκτονας του Αχμέτ του Α΄ είχε λάβει εντολή να μη λυπηθεί κανένα έξοδο, προκειμένου να δημιουργήσει τον πιο εντυπωσιακό και όμορφο τόπο λατρείας του Ισλάμ στον κόσμο.
Μάλιστα ο Σουλτάνος είχε διατάξει, πριν φύγει για τη Μέκκα, να κατασκευαστεί ο τρούλος από ατόφιο χρυσό. Αυτό φυσικά δεν θα μπορούσε να συμβεί λόγω του βάρους του χρυσού.
Ο αρχιτέκτονας τότε κατασκεύασε τον τρούλο με απλά υλικά, ενώ για να σώσει την ζωή του πρόσθεσε και 6 μιναρέδες γύρω από το Τζαμί,
δικαιολογούμενος στον Σουλτάνο πως υπήρξε θύμα παρανόησης, (ο αριθμός "έξι" (αλτί) και η λέξη "χρυσός" (αλτίν) προφέρονται σχεδόν το ίδιο στα Τούρκικα)!
 Θέλω φίλοι μου να σας γνωρίσω οτι μετα την πονηριά του αρχιτέκτονα , η Μέκκα που είχε μέχρι τότε 6 μιναρέδες ,  αναγκάστηκε να φτιάξει και έβδομο γιατί κανένα τζαμί δεν επιτρέπεται να εχει τον ίδιο  ή και μεγαλύτερο αριθμό με αυτήν. χε! χε!
Να κρέμεται η πίστη σου από μια ανθρώπινη γκάφα.
Επίσης να προσθέσω ότι δεν μπόρεσε το μπλε τζαμί να ξεπεράσει σε αρχιτεκτονική αρμονία την Αγιά Σοφιά.
Οι τούρκοι δεν είχαν την τεχνογνωσία και προσπάθησαν να  την αντιγράψουν .
Δεν μπορούσαν όμως να καταλάβουν πως καταφέρνει να στέκεται ο τεράστιος τρούλος της χωρίς στηρίγματα (κολώνες).  σσ. Το μπλε τζαμί τον στηρίζει με 3-4 τεραστίων διαστάσεων αν είδα προσεκτικά.
 Η εξήγηση είναι πως ο τεράστιος τρούλος της Αγίας Σοφίας είναι κατασκευασμένος από ηφαιστειακές πέτρες που είναι ελαφριές και ανθεκτικές!
Έτσι χωρίς τις γνώσεις ο άμοιρος ο Τούρκος αρχιτέκτονας  κατά συνέπεια , υποχρέωσε τη Μέκκα να φτιάξει έβδομο μιναρέ !

 Όσοι φτάσατε ως εδώ,   θέλω να σας ευχαριστήσω και να σας πω ότι δεν κάνω τον πατριώτη ούτε τον εθνικιστή.
Δεν δίνω δεκάρα για τις εθνικοπατριωτικές κορώνες  !   Απλά αναφέρομαι με σεβασμό στον ανθρώπινο πόνο , δεν θέλω να ξεχάσω. 

Τα λέει όλα το παρακάτω τραγούδι με την

συγκλονιστική   Χάρις  Αλεξίου
Μουσική -Στίχοι: Καλδάρας Απόστολος - Πυθαγόρας

 Δείτε και το παρακάτω βίντεο που κολλάει πιο πολύ στον …   « συνωστισμό »  της Σμύρνης , πιστεύω ότι τα λέει καλύτερα από μένα. 
Ε, κύρια Ρεπουση ;   Aει σιχτίρ επιτέλους! 

Σας επιτρέπω να κλάψετε ...

σας απαγορεύω να ξεχάσετε. 

Δημοτικό Μικράς Ασίας

Εχε γειά Παναγιά

  '' Στο Γαλατά ψιλή βροχή και στα Tαταύλα μπόρα
βασίλισσα των κοριτσιών είναι η Mαυροφόρα.
 Έχε γεια Παναγιά τα μιλήσαμε,
όνειρο ήτανε, τα λησμονήσαμε.

 Στο Γαλατά θα πιω κρασί, στο Πέρα θα μεθύσω,
και μες απ' το Γεντί Kουλέ κοπέλα θ' αγαπήσω. 
Έχε γειά...

 Γεντί Kουλέ και Θαραπειά, Ταταύλα και Nιχώρι,
αυτά τα τέσσερα χωριά 'μορφαίνουνε την Πόλη.
 Έχε γειά..."  

Καλοί μου φίλοι δεν μπορώ να σας περιγράψω
με τι πόνο στο βλέμμα,  μας το τραγουδούσε
η κυρία Σοφία,  καθώς διασχίζαμε το Βόσπορο.
Ειναι Κωνσταντινοπολίτισσα βλέπετε. Αν δεν τα ζεις...

 Έχε γειά  Παναγιά... σου γράφει ένας άπιστος Θωμάς που δεν μπορεί όμως να μην σεβαστεί την πίστη και των αγώνα τόσων ανθρώπων που πόνεσαν και αγάπησαν την Πόλη σου όσο τίποτε άλλο.  

YΓ: Μου αρέσει που θα έγραφα …λίγα! Κι όμως είναι πολύ λίγα.

Αφιερωμένο στην κυρία Σοφία που δεν θα το διαβάσει ποτέ.
Ε , και !!!